Biraz hüzün olsun biraz gözyaşı ve birazda hasret… Adını koyalım… Gurbet. Yürüdüğüm caddeler, soluduğum hava her bahar açan çiçeklerin kokusu benim değilsiniz. Benim toprağım, benim şehrim ve benim mavim yok buralarda… Şehirler insanlar gibidir aslında, İlk tanıştığınızda mesafeler koyar araya. Yavaş yavaş alır seni içine. İlk önce yalnızlık hissi ağır basar. Hep uzak iklimlerde kalır aklın. Ait değilsin der gibi bakar güneş her sabah açtığında… Sonra… Pencerenden süzülen güler yüzlü güneş, seni diğerlerinden ayırmadan ılık ılık ısıtır içini. Her bahar açan çiçekler kokularıyla hoş geldin der sanki. Her duyduğunda içini acıtan siren seslerine bile alışmışsındır işte… Şehirler insanlar gibidir. Yavaş yavaş alır seni içine. Mutfağındaki hüzün kokusu yer değiştirir artık, Sonuna kadar açtığın yüreğinin kapılarından uçup gider. Sevmeye başlarsın… Sevdiğinizin farkına varmadan. Şehirler insanlar gibidir. Nasılda mağrur, nasıl da gururlu. Hissettirmeden yavaş yavaş alırlar seni içine Şehrin bütün renklerinin içinde uyumsuz bir renk değilsindir artık. Gitme vakti geldiğinde ince ince sızlar içinde bir şeyler. Şehirler insanlar gibidir işte… Kaybetmeden bilemezsin ne çok sevdiğini… Gaye Toprak