Bildiğiniz mutlu hayat değil aslında yaşadıklarımız. Biriken öfkelerimiz ve önüne geçemediğimiz yorgunluklarımız var. Ve hep karşımızdaki evde yanan ışık kafamızı çevirdiğimiz... Orada her şey güzel,orada her şey pırıltılı,orada her şey pespembe.... Değil oysa biliyoruz. Biliyoruz da kafamızı, yüreğimizi kendi dünyamıza dönemiyoruz. Elimizle değiştirebileceğimize inanıyoruz hep... İste ve yap, iste ve yap... Tekrarlarımızı, tekrarlamaya devam ediyoruz. İste ve yapabildiğin kadarını yap, demekle başlatmalıyız her defasında yarım yamalak bıraktığımız hedeflerimize adım atmaya. Hedeflerimizi gerçekleştirememekten daha kötü olan tek şey, hedeflerimiz elimizdeyken onları gerçekleştirememektir. Farkında olmak. Hedeflerimizi gerçekleştirmek için sadece istemek değil farkında olmak gerektiğini anlamalıyız aslında. Geleceğimizi şekillendirmek için çok uğraşabiliriz. Ve hatta başarabiliriz de. Ama hayatın önceden planlanacağı yanılsamasına kapılmamalıyız. Hayat dediğimiz şey aniden karşımıza çıkan tökezlemelerin bileşkesi. İşte tam bu nokta farkında olmamızı sağlamalı ve gözden kaçırmamalıyız. Bu bileşkeler hayata, duyduğumuz şüphelerin başkalarının kör adanmışlıklarından daha çok katkı sağlar. Şüphelerimiz, tökezlemelerimiz, yarım kalmışlıklarımız ve yenilgilerimizdir bizi tekrar ayağa kaldıracak güç. Enkaz haline gelmeden önce içimize bakıp küçük umutlarımızı büyük bir çığ haline getirebilmek hiç zor değildir aslında. Kuş tüyü yastıkların her gece beynimize binlerce çiviler çaktığı gecelerimiz ve yine mi yaşıyorum? Dediğimiz sabahlarımız olsa bile, Her düşüşünde bir çocuğun ağlamıyorum acımadı ki diyen cesaretini taşımalıyız. Amin Maalouf felsefesinde olduğu gibi "Eğer önündeki kapılar bir daha yüzüne kapanacak olursa, hayatının sona ermediğini düşün. Sona eren şey yalnızca hayatlarının birincisidir ve diğeri başlamak üzere sabırsızlanmaktadır. O zaman bir gemiye bin, seni bekleyen bir kent mutlaka vardır."