Evet! Çocuklar, bizim çocuklarımız… Onlar çoğu zaman geleceğimiz kimi zaman ise bu günümüz ve bazen de geçmişimiz… Hatta öyle ki bazen canımızdan öte hissettiklerimiz bazen de kendimizi kanıtlama aracımız… evet evet kendimizi ispat etme kanıtımız; çocuklarımız…

Elbette ki yaşamın devamlılığı ve evrenin kanunları gereği çocuk vazgeçilmezdir. Fakat insanoğlu bunu hep kendine mahsus kılar. O istediği için olmuştur çocuk ya da onun çocuğu olması gerektiği için. Hep kendine aidiyet vardır. Çünkü çocuk onun kanından canından bir parçadır dahası onundur, onun eseridir. Sanki insanoğlunun devamlılığı bir tek onun sayesinde oluyormuşçasına gururlu ve mağrur hisseder.Oysaki hayat bir döngüden ibarettir.O ruhlar ise hayatın bizlere hediyesi ve emanetidir sadece. Yani bizler aslında sadece birer aracıyız. Çünkü onlar bizim değildir, bizimde kimsenin olmadığımız gibi… Çocuklarınız üzerinden kendinizi kanıtlama çabasından vazgeçin. Her insanın evrene kattığı anlam başkadır.Bırakın sizin ki başka çocuğunuzun ki başka olsun.Merak etmeyin o hâlâ sizin çocuğunuz kalacak. Onların zekâsını hiçbir zaman küçümsemeyin! Çünkü ne okullarda ki sınav notları ne de istemediği bir şeyi yapamaması onun zekâsını ölçme kıstası olamaz. Onları anlamaya çalışın. Kendi keşkelerinizi onların üzerinden hayata geçirme çabanızdan vazgeçin!Çünkü her ne kadar sizden de olsalar sizin değiller ve siz olamazlar! Çocuklarınızı sevgiyle büyütün, sevgiyle kucaklayın ve onlara ilk öncesevmeyi öğretin. Onları kesinlikle kız ya da erkek diye ayırmayın çünkü bu tercih ne sizin ne de onlarındır. Büyürken kız çocuklarınıza oyuncak bebekler alıp erkek çocuklarınıza oyuncak arabalar ve silahlar almayın. Benim kızım erkeklerle konuşamaz bacaklarını kırarım deyip daha kundaktan itibaren cinsel organı üzerinden şakalar yapıp oğlum tabi kızlarla konuşacak erkek değil mi demeniz ancak kendine güvensiz, erkek karşısında eğilip bükülen kadınların ve erkek olmayı ayrıcalık sanarak kadının üzerinden kendini kanıtlama çabası güden sorumsuz insanların oluşmasına sebep olacaktır. Onlara namusun kız ya da erkek diye ayrılmadığını, iki bacak arasında değilde insanın beyninde biten bir olgu olduğunu öğretin. Haksızlık yapmanın, şiddetin, hırsızlığın ve arsızlığında namussuzluk olduğunu öğretin onlara. Onları sırf kız oldukları için oturup kalkmalarından konuşmalarına, gülmelerinden düşünmelerine kadar ya da sen erkeksin erkek gibi olacaksın diye eleştirmekten vazgeçin! Çünkü bu sadece onların sınırsız beyinlerini kısıtlamaktan ibaret olacaktır. Bırakın ruhları, beyinleri özgür kalsın.Onlarında tıpkı sizin gibi birer insan olduğunu, kişiliğinin olduğunu unutmayın lütfen! Onları yarış atıymışçasına başkalarının çocuklarıyla kıyaslarak kimliklerini zedelemeyin. Herşeyden önce insan olmanın erdemlerini verin onlara. Unutmayın her çocuk anne ve babadan ne görürse onun doğruluğuna inanarak büyür. Bu yüzden önce kendinizi eğitmelisiniz ki insanoğlunun eğitimi yaşamı boyunca devam eder. Örneğin çocuğunuzdan saygı bekliyorsanız siz de ona saygı duyun. Böylece Saygı duymanın yalnızca büyüğe karşı olduğunu değil insana ve çevreye karşı bir sorumluluk olduğunu bilsin. Onların kararlarına, ideallerine saygı duyun. Bırakın beyinleri özgür kalsın. Beyinlerine prangalar vurulmuş insanlar üretemezler. Sorgulamayan, eleştirmeyen, düşünmeyen ve ezbere kalıplarla yetişen nesiller ne kendisine ne size ne de insanlığa fayda sağlayabilir.

Lütfen!çocuklarınıza; dilin, dinin, ırkın ya da rengin değil sadece iyi ya da kötü insan kavramlarının önemli olduğunu söyleyin. Söyleyin ki çocuklarınız nefret ve kin tohumlarıyla değil, kardeşlik ve merhamet duygularıyla büyüsün. Son olarak; lütfen… Lütfen… Lütfen… Çocuklarınızı kız ya da erkek diye ayırmadan, onların da birer birey ve insan olduklarını unutmadan, insan olmanın erdemleriyle büyütün! Saygılarımla…