...Kader, kaderini kendi elleri ile yazabilseydi eğer böyle hazin bir senaryonun figüranı olmak istemezdi herhalde. Her doğan çocuk borçlu, her ölen pişman olarak ölmezdi beklide… Belki de gençliğimizin en ateşli yerlerinde tüm pişmanlığımıza ve tüm ihtiraslarımıza rağmen sifonu çektikten sonra acılı gözlerle bakmak zorunda kalmazdık boşluğa doğru akıp giden doğmamış çocuklarımızın ardından… Kim bilir… Belki de mutluluğumuzla ödemek zorunda kalmazdık hayatta olmanın bedelini...

Zamanın güdüze çaldığı bir şafak,İlkbaharı sonbahara çevirdi 6 Mayıs... Dünya’nın dönüşüyle ölüme aktı zaman ..Güneş süsü verilmiş cellat, bembeyaz karanlığa alıp götürdü canları ..

Ve üç Deniz, üç Yusuf, üç Hüseyin, yürüdüler darağacına korkusuz...

Her ne kadar baharın gelişini müjdelese de gül ile nergis…

Amerikan yapımı gişe rekorları kıran bir filmi aratmayacak kadar görsel ve Oscar’ın her dalında en iyi senaryo ödülüne layık görülecek (!) kadar en ince ayrıntısına kadar ölüm kokan bir senaryonun gala gecesiydi 6 Mayıs…

Ulu Önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün 19 Mayıs 1919’da Samsun’dan başlattığı bağımsızlık mücadelesinden sonra belki de Türk tarihinin en büyük bağımsızlık mücadelelerinden birinin sona erişiydi 6 Mayıs…

Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan, Hüseyin İnan…

Üç yürek, üç fidan, üç can…

Yaşasın Tam Bağımsız Türkiye…